Eskileri düşünüyorum da,
Ne beter günlerdi.
Aynalardan çekinir, bakmazdım yüzüme.
Her ne olduysa,
Ölüm girdi aklıma.
Bazen bir pencere kenarına,
Bazen bir çatının uç kısmına,
Düşerdi gülüşlerime,
Ölümün çaresizliği.
Bulutlar, sanki yerden yükseliyordu?
Semalar, alkış tutuyordu,
Gökten yeryüzüne.
Kim var, kim yok demeden,
Bir beni seçmişlerdi.
Sanki dünya avlusunda,
Bir tek ben körebe oynuyormuş gibi,
Yakama yapıştılar,
Kanıma girdiler,
Etmediklerini bırakmadılar.
Oysa,
Bir gülmek istedim,
Bir de, aynalardan kurtulmak,
Başka, bir dert tasam yoktu ki hani.
Ama gel gör ki!
Ölüm, o kadar baş ucunda uzanmıştı ki?
Sanki ölüler mahkemesinde,
Yargılanıp mahkum ediliyor idim.
10 metre uzunluğunda,
2.20 eninde, bezden tünemiş bir ceza ile!
Yokluyorlardı ruh haznemi.
Korkuyordum,
Titriyordum,
Ruhum bedenimden çekiliyordu.
O an anlamıştım ki?
Çare yok ölüme...
Zamanın esiri olabilir ama
Geleceği vaktinin sadığıdır.
Ölüm...




#Peryasız