’daha karanlık ne var’ dedi
’ayrılık’ dedim
’daha da karanlık’ dedi
ölüm gibi


kelimelere ruh sığdırmış bir cesetken ellerim
yazamadım affedin böylesine gerekli olan serzenişlerinizi
içimde ölen bir umut gibi karanlık ve
ayrılıktan öte ölüm gibi sesinizi
yazamadım
affedin


sustuğum her an için bir harf bağışladım size
sizden sonrasına, öncesine
varlığınıza ve yokluğunuza
yine de ağlamadım, tek damlaya kıyam ettim
durdum öylece sakin bir kuytuda
durdum sanki, hiç dibi gözükmeyen bir kuyuda
sonra dedim ki, kıyametti
koptu tam kirpiklerimizin hizasında
düştük bir boşluğa
sizin olmadığınız
yalnızca bizim olduğumuz bir boşluğa


belki de
yakın zamandan gelen bir sis topluluğu bu
fotoğraflardan ve yaşanmışlıklardan kalan
ellerimde biriken yazma hissine dair
yazıyorum yine bitmeyecekmiş gibi
yazıyorum, bitecekmiş gibi
sonu yokmuş gibi ama çoktan sonlanmış gibi
yazıyorum
tüm yazdıklarım gibi


’daha çocuksu ne var’ dedi
’masallar’ dedim
’daha da çocuksu’ dedi
tüm masallar tükendi