Ne güzel bir gün,
Uzanmışım yemyeşil çimenlere,
Her taraf menekşe kokusu,
Tepemde bahar güneşi,
Ve bir meltem esintisi,
Sanki dünyadan azade,
Bambaşka âlemdeyim.


Öyle huzurluyum ki,
Sormayın gitsin,
Aklımdan bile geçmiyor;
Ne geçim derdi,
Ne de avareliğim.
Oysa cep delik, cepken delik!
Neyime yarar ki üç beş metelik!


Kuşlar dertsiz, tasasız cıvıldaşıyor,
Kelebekler narin, narin uçuşuyor,
Arılar çiçek özü taşıma telaşında,
Karıncalar bir çöpü kapma yarışında,
Benimse yerimden kalkma isteğim bile yok.
Ufkun son noktasında höyük tepesi,
Uzaktan uzağa bir kaval sesi…


Uykuyla uyanıklık arasında
Höyük tepesinde görüyorum kendimi.
O kadar temiz ki her yer,
Buralara ne el değmiş, ne ayak,
Bir pınardan gürül, gürül sular akıyor,
Berrak mı berrak.
İçmek için eğiliyorum,
Daha içmeden doyuyorum,
Dudağım ıslanmadan uyanıyorum.





Sabri Koca