Çok derin uyumuştuk gözümüzü zor açtık,
Kapımıza gelenler terk etmeden uyandık.
Kâbusları görünce her şeyden korkup kaçtık,
Nefis denen canavar fark etmeden uyandık.


Mevsimler geldi geçti alamadık tadını,
Kimseler fark etmedi şu gönül feryadını,
Beşinci mevsim çıktı, koyamadık adını,
Bir tomurcuk misali, yaz bitmeden uyandık.


Ne kadar sevdalıydık gülüne, lalesine,
Sanki aşık olmuştuk parlayan halesine,
Hapsettik ruhumuzu cesedin kalesine,
Rüzgârları hissettik, güz gitmeden uyandık.


Avantadan gelenler bir gün delecek cebi,
Karıştırıp dururken, düştü dünyanın dibi,
Bir yanık kokusu var; yürek yangını gibi,
Sanki bir el dokundu, is tütmeden uyandık.


Meyveleri toplayıp göndermişler pazara,
Kimseler yiyemeden çöpe gitmiş kazara,
Birinin gözü değmiş, uğramışlar nazara,
Bağlar çoktan kurumuş, nar yetmeden uyandık.


Hiç mi kabahati yok; dilin, kulağın, gözün?
Aynalarda çözüldü sırlar saklayan yüzün,
Biraz huzura ersek ardından gelir hüzün,
Bizi çekemeyenler kin gütmeden uyandık.





Sabri Koca