Kar yağıyordu; lapa lapa...
Yerler buz, hava soğuk,
Sokaklarsa ıssız ve sapa,
Erzurum sisli ve donuk...
Yaşlı bir nine yürüyor, sabahın erken saatinde,
İple bağlı leğeni çekiyor, içinde özürlü bir çocuk,
Okula götürüyor torununu; yola koyulmuş sabah namazında...
Yaşı seksenden fazla,
O, kararlı ve kendinden emin,
Yürür düşe kalka...
Yetimim okusun, cahil kalmasın der...
Yükün en ağırı omuzlarında...
Eşi çoktan rahmetlik,
Oğlu ve gelini gitmiş; trafik kazasında,
Çocuksa sakat kalmış,
Acı olayın arkasında...
Nene Hatun gelir, gözlerimin önüne,
Mermi taşırken arkasında...
Onun kadar fedakâr bu ninem,
Eşine az rastlanır; medeniyet halkasında...
Yetimim okuyacak, VATANINA hizmet edecek der...
Bense köle olacağım yolunda...
Duygulanırım, gözlerime yaşlar dolar,
Kendimi sorgularım, bu hikâyenin sonunda...

Yılmaz Çelik