Ve
Sonunda iliştiler,
Bir kadının Kirpik uçlarına, ellerim!
Uçlarında, yağmurun dinmesinde ki,
Hâl vardı.
Birazcık cemre kalmıştı, gözeneklerinde!
Silmek istedim!
Oysa,
O kadar kirliydi ki,
Avuçlarımda ki hayat çizgisi,
Her dokunduğum da,
Papatyaların akıbetine,
Yaprakların sonbaharda ki
Haline benzerdi...
Biraz solgun
Biraz da durgun
Bir kıvrak sancının
En sinsi hali gibi idi.
Korku vardı ellerimde
Cemre bulaştı diye
Temizlenir diye
Bir kadının en duru halinden aldı diye
Temizine düşmüştü avuclarim
Hayat kirli iken
Neden temiz biri bahşedildi..
Hiç bir fikrim yok hani
Ve kendimden utanıyorum.
Bu utangaç, sessiz, yıkık dünyam da,
Ellerim, kirli diye.
Herkesin, dilindeyim...
Dünyanın, en utangaç insanı, benim.!
Ve hala!
Eskisi gibi,
Nefret ediyorum kendimden.
Ne yapacağımı,
Ne edeceğimi,
Bilmiyorum...
Sükut içinde uykunun içine dalıp,
Rüyalar, hengamesine kapılıyorum.
Belki gerçekleri görmeyecek kadar,
Kör olur,
Belki rüyaları, gerçeğe çevirip,
O kadar amansız olurum...
Kim bilebilir ki,
Hele ki, şu ellerimin kirliliği,
Hiç kimseye ilişmeden, bir temizlensin...
Başka bir isteğim yok!
Artık temiz olanı, kirletmek istemem...
Bıktım artık.
Kendimden utanıyorum...

#Peryasız