Kâbus çöker üstüme, sabahı zor ederim,
Nasıl rahat yaşarım, huzuru bulamazken.
Dünyam döner tersine, ağlayarak giderim,
Yardım eli ararım, hiç nefes alamazken.


Ümit olmasa bile hep çalıştım, yılmadım,
Gayret boşuna gitti, bir netice almadım,
Yine de sebat ettim, yanlışlara dalmadım,
Şeytanın bacağını bir defa kıramazken.


Efkâr basınca ansız, dilin coşası gelir,
Ağır aksak gidenin, birden koşası gelir,
Durgun akan derenin bentten aşası gelir,
Kabaran hislerime galebe çalamazken.


Yakınken uzak düştük, ne girdi ki araya?
Dişimi sıkıp durdum, tuz basarak yaraya,
Mahsur kaldık denizde, çıkamadık karaya,
Yüzmeye zorladılar, ayakta duramazken.


Şimşekler çakıp durdu aydınlandı geceler,
Bu mevsimde soğuktur duman çöken yüceler,
Cümleler gözü yaşlı, yarım kaldı heceler,
Düştüğümüz durumun farkına varamazken.


Huzur bulunamaz ki gelecekten korkarak,
Maziyi anıp durdum yüreğimi burkarak,
Dünyadan gidiyorum bir yanından sarkarak,
Yalancı olduğunu yüzüne vuramazken.


Ben yoruldum dedikçe, artırdılar cefayı,
Kara toprakta gördüm, görmediğim vefayı,
Aldı bütün ağrımı, verdi sonsuz şifayı,
Dost diye bildiklerim yaramı saramazken.




Sabri Koca