Azaldı yaylanın kıldan çadırı,
Çoktandır yaylalar betonlaşıyor.
Kimsede kalmadı komşu hatırı,
Herkes birbiriyle dargın yaşıyor.


Ağaçları kesip diktiler saray,
İçinde kaldılar; sadece bir ay,
Mal benim diyorsan; vay haline vay!
İnsan tabutunu kendi taşıyor.


Unutulup gitti gelenek, töre,
Çöplüğe çevrildi hemen her yöre,
Yeşili yok ettik göz göre, göre,
Tabiat bizimle hesaplaşıyor!


Hayvan sürüleri bir, bir eksildi,
Koyunlar, keçiler sütten kesildi,
Yaylayı sevenler eski nesildi,
Olup bitenlere herkes şaşıyor.


Artık koşamıyor o rahvan taylar,
Can çekişir oldu dereler, çaylar,
Yayla parsellendi, yapıldı paylar,
Yörükler yayladan uzaklaşıyor.


Bozulunca denge, yağmaz oldu kar,
Ormanlar çekildi zirveye kadar,
Doğmamış çocuğun bizden hakkı var,
İnsanoğlu sona doğru koşuyor.


Çevrenin düşmanı ey gafil insan!
Ne olurdu sanki birazcık doysan,
Hakkın nizamına gönülden uysan,
İnsan, gün geçtikçe hoyratlaşıyor.





Sabri Koca