Ne ümitle çıkmıştım yolunun üzerine,
Öyle soğuk davrandı, bende kıyamet koptu.
Ümitsiz bakakaldım kardaki izlerine,
Sanki hafızam yandı, bende kıyamet koptu.


O an dilim bağlandı bir kelam edemedim,
Cesaretim kırıldı, ardından gidemedim,
O farkında değildi; az bedel ödemedim,
Zaten ömrüm virandı, bende kıyamet koptu.


Tek adım atamadım, çakılıp kaldım yere,
Kendi kendime kızdım bilmiyorum kaç kere,
Yerlerle yeksan oldum; yüzümü süre, süre,
Gönlüm nasıl da kandı, bende kıyamet koptu.


Ne hayaller etmiştim; güzel gün görecektim,
Bütün dertlerden uzak bir hayat sürecektim,
Bana bir adım gelse, canımı verecektim,
Bütün yollar kapandı, bende kıyamet koptu.


Demek yanlış anladım kaçamak bakışını,
Hep bahara yormuşum, uzun süren kışını,
Bilirim ağlamazsın, dökmezsin gözyaşını,
Can boğaza dayandı, bende kıyamet koptu.


Ayağım yere bastı, her gülene aldanmam,
Yana, yana kül oldum; daha fazla da yanmam,
Vahada bir gül olsan, gelip dalına konmam,
Deli gönlüm uslandı, bende kıyamet koptu.





Sabri Koca