Ne zaman manus baba dinlesem sen gelirsin aklıma,
sonra sensizlik, sensizlik, sensizlik.
Yağmurda yürümek gelir seninle,
Senin durgun bakışlarını izlemek gelir aklıma.
Yağmurda sırılsıklam olana kadar seninle yürümek gelir ellerim cebimde.
Seni düşünürüm hep, dönersen ıslık çal demiştin bana,
ben döndüm ıslık da çaldım ama sen yoktun.
Bıraktığım yerde yoktun.
Şimdi yoksun.
Ne zaman manus baba dinlesem,
gelir kurulursun aklımın bir köşesine.
Hiç gitmezsin ordan.
Öylece kalırsın orda.
Zaten sadece aklıma geliyorsun ne yanıbaşımdasın ne uzakta.
Seninle yürüdüğümüz yollar gelir aklıma.
Dokunamadığım ellerin gelir.
Yüzün gelir.
Gözlerin gelir aklıma.
Ne zaman seni düşünsem, hüzün dökülür gözlerimden.
Güzel günlerimizi hatırlayıp gülerim öyle işte.
Seni, benimle başbaşa bıraktığın sessizliğinde yaşıyor oluşum gelir aklıma.
Öyle çaresizim ki sensiz, kim bilir neredesin ne yapıyorsun hiç bilmiyorum.
Tek bildiğim şey, seni özlediğim.
Sadece özlüyorum seni, elimden yalnızca bu geliyor.
Düşünmeden edemem seni, gözlerimin önünde canlanır durursun.
Gözlerinden öperim hasretle.
Sen, tamamlayamadığım şiirsin.
Senden sonra toparlayamaz oldum.
Affet.
Bu ben değilim.
Ben, senin bıraktığın yerdeyim.