3
Yorum
14
Beğeni
4,8
Puan
588
Okunma
Gözümdeki ateşten korkan
Uçurum aynası çocukluğum
Göçebe evvelin iklimi sinmiş
Anıların tozlu sandıklarına
Bazen insan kendiyle tanışmayı öğrenir
Saçlarını tarar bir düşün
Rüzgar ve karanlığın
Günün eksilen yerlerini görmek için
Biraz daha ve usulca
Kal’malıyım..
Avuçlarımda uykusu kuraklığın
Yeni sözcükler buluyor
Yeniden sokulmak mesafelere
Rüzgarlı akşamlar imgesini bırakır yakama
Anlamaya çalışırım dünyayı
Karanlık yaralarda
Gecece olukların kıvamında
Yüzümü sığınırken öteye
Herkese yağmur yağsın
Kendimeyse geriye kalan
Çizin cümlelerimin altını sızılı sessizliğe
Aşk diye..
5.0
83% (5)
4.0
17% (1)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz