İçimdeki Kayıplar..

İnsan kendi özünden
Kayıp düşerken yitirdi
Yarına dair sevdasını!
Söz usulca kırıldı
Dil kendine küstü
Notalar perdelerde paslandı
Ondandır yarınlardan uzak kaldı
Dudağımda ezgisini kaybeden türkü.

Gün doğumuyla
Sabaha tazelenirken acılar
Akşamdan kalma ekmek gibi
Bayat türküler çalınır oldu
Bası boş serseri sokaklarda!
Yokluğuna dala çıka hürriyet!
Ki özlemin vuruyor yüzüme
Yatağımda zincirleri kırıp
İnatla aşkla sana yürür hasretle
Dudagımda ezgisini kaybeden türkü


Özgürlük denizine
Yelken açtı içimdeki cocuk
Kıyılarda telaşla uçuşan kuşlar
Dallarında kusları ağırlayan çınar
Çınarın dibinde abihayat pınar
Her şey sana benziyor gökyüzünde
Özgürlüğe kollarını açmış
Gayrı seni bekler bizim dağlar...
Dudağımda ezgisini kaybeden türkü.

Sensizlige yorgun düştü
İçimdeki umut ağacının gövdesi
Oysa ne fırtınalar gördü yılmadı
Nice İskencelere direndi.
Foca’dan gaziemir’e bu öykü
Bakırköy de gece nöbeti
Gönül kıyıları yağmada
Hayallerimi acıtıyor yokluğun
Yüzüme vurup duran yağmur
Ve hala asılı kaldı sensizlige
Dudağımda ezgisini kaybeden türkü.


Abdullah Oral..