Rüzgârlarla savrulan kurumuş gazel idim,
Ateşi atıp gittin; duman, duman yanarım.
Yarınları görmeyen tozlanmış ezel idim,
Geçmişte kalanları senden uzak anarım.


Hayata bakıyordun yalnız nefret yanıyla,
Gülü sulayıp durdun bir bülbülün kanıyla,
Sen de bir gün yanarsın, bülbülün figanıyla,
Sessiz, sessiz çağlayan, dağ başında pınarım.


Yüzüne maske takıp, gösterdin pirayeni,
Gözüme perde indi, zor anladım gayeni,
Bilmem alabildin mi beklediğin payeni?
Yaralı bir kuş gibi, nere olsa konarım.


Bir daha katlanamam bitmeyen yalanlara,
Halimi anlatamam duygusuz olanlara,
Hasretle bakıyorum geride kalanlara,
Kurşun yemiş can gibi için, için kanarım.


Dertleri kitap yapsam, bir tek okuyan olmaz,
Üzenler de üzülür, ahlar havada kalmaz,
Günahını çekersin, sanma edenler bulmaz,
Yüzüne her bakışta, yaz da olsa donarım.




Sabri Koca


piraye: süs, ziynet
paye : rütbe