3
Yorum
10
Beğeni
5,0
Puan
696
Okunma
Gündüzünü gecesinde kaybetmiş
Bir derviş vardı Güneş’e âşık
Leylâ Mecnun’a nasıl kıble olmuşsa
Güneş’te Derviş’e öylece kıble olmuştu
Fakat ne yana yüzünü dönse Derviş
Gece yahut yıldızlı gece idi selâm verdiği
Ah edip durmadaydı dağ başlarında
Kara da kalmamıştı kar rengi kaşlarında
Bir türlü gözükmüyordu beklediği şafak
Her sadık gibi yetişti ona da imdadı ilâhî
Dervişin hâline aşina bir yıldız yere indi
Lütuftan ve ilimden çok söz etti
Derken Tûr Dağı’ndan tulû etti Güneş
Musa gibi bağırıp yere düştü Derviş
Uyanıp baktığında yıldızlı gece idi zaman
İhvanlardı başında soluksuz bekleyen
Sordular: Gördün mü Leylâ’yı ey bahtlı?
Ah edip başını salladı Derviş; dedi:
Öyle zuhur etti ki ben yok oldum!
Leylâ gördü beni ben kör oldum!
5.0
100% (6)
Cevap Yaz
