Suya düşen ümidim kırk parçaya ayrılmış,
Kırıkları toplayıp içime atıyorum.
Sanki bir bıçağım ben, kılıfından sıyrılmış,
Hiç sitemin bitmiyor, gözüne batıyorum.


Nerde eski gülüşün, cilve ile bakışın,
İçimi ısıtırdı; hem yazın, hem de kışın,
Demek geride kaldı yalvarıp, yakarışın,
Söylenecek çok şey var, dilimi tutuyorum.


Yeminler etmeseydin, sözlerine kanmazdım,
Kıvılcımı sen çaktın, uzak dursan yanmazdım,
Yarı yolda koymasan yaz gününde donmazdım,
Bunlar yaşanmadı mı, yalan mı katıyorum?


Önce her şey güzeldi, güvenmiştim sözüne,
Bakmaya doymazdım; iri, ahu gözüne,
Küçük hatan olsa da; hiç vurmadım yüzüne,
Nasıl aldandım diye kendime çatıyorum.


Şaka, gerçek arası küser gibi yapardın,
Yolda karşılaşınca, yan sokağa sapardın,
Ne fazla yaklaşırdın, ne de benden kopardın,
Tozlanmış anılara sarılıp yatıyorum.


En sonunda kopardın aramızdaki bağı,
Tutunmaya yetmedi, koptu örümcek ağı,
Nasıl gelip geçiyor, en güzel gençlik çağı,
İçimdeki öfkeyi sabredip yutuyorum.


Seni görmeden önce bilsen nasıl rahattım,
Seni üzmemek için, acıyı kendim tattım,
Kâr zarar hanesini eksilerle kapattım,
İflas etmiş gibiyim, ömrümü satıyorum.




Sabri Koca