EKSİLİR ZAMAN
buruk bir gün toprağa
her diz çöktüğünde
bir gölgenin damarından sızar
senden yoksulluğum
azılı bir kasırga savuruyor
mutlulukla örülü düşlerimi
nereye baksam
viran olmuş şehirleri gecelerimin
şimdi nefesi kayboluyor iklimlerimin
her dalgası kırılıyor denizlerimin

aç göğsünü savur firar etsin
seni senden yok etmeden kibirlerin


esrik bir tual’e nakşedilmiş belirsiz duygulardan
süzülüyor hüzünlerim
hayat önüne diz çökmüş
olumsuzluğa uğramış her mizansen’i
çığlıktan çıkarcasına giriyor la majörden
düşürmeliyim hayatın tizlerini mızraplardan


çıkmalıyım bu hayatın arabesklerinden
ne kalmışsa dünden
toplamalıyım bu günden
birikmeli bir köşede her anı
zamanı gelince hayattan hesap sorulmalı
nasıl ki sorgulanıyorsa ve yoklanıyorsa her acım
ben bu dünyanın mutluluk iklimlerine açım

her fırça darbesi, bir kurşun çizer şakaklarımda
anılarım serpilir
yıkık bir şehrin köhne sokaklarına
kristal bir cam kaplar bedenimi
nefesimi kısarcasına
eksilir zaman
yitirilir her gülüş
bir izmaritin külünde
yere düşen her umut, yinelenir sırtlarında kahırların
her diriliş kucak açar kucağında toprak ananın

HÜLYA ÇELİK