Zulmün çarkında öğütüldü düşleri
Engin gönlüne koymadı umutsuzluğu yine de.
Lâl kesilen takvim yapraklarına,
İnciden yaşlar akıttı durmadan,
Hayat akıp giderken su misali,
Ansızın attı  karanlığı göğsünden.

Kara yazgısına düğümledi umudu,
Ardımsıra yağan yağmur,
Rüzgarlı saçlarını ıslattı,
Ama silemedi yüzündeki yorgunluğu.

Kekemeliğine aldırmadan tabiatın,
Bir kız çocuğunun gözlerinde doğdu.
Bereketli ellerle sürdüğü toprak,
Filizlendi bahara.
Annemdi elleri cennet kokan.

Ters yüz edilmiş mevsimlerden geriye,
Ürkek kuşları kaldı.
Laleler açmışken gözlerinde,
Aydınlık günlere söyledi kuş şarkılarını.
Yağmurlu saçlarını güneşte kuruttu.

Annemdi yüzü cennete açılan ırmak,
Şehlâ bakışlarındaki melek nuru,
Kıskandırdı ufuktaki güneşi.
Göğsüne yaslayıp sabrın eflatun sesini,
Uçurdu eteklerindeki kuşları gökyüzüne.
Annemdi gülünce güller açan.