Geç mi kaldım ne?
Bu güneş bu kadar gecikmemeliydi.
Üşümemeliydim oysa,
/endişesinde bir rüzgar okşarken tenimi.
Geçmi kaldım ne?
Hangi karanlık, hançerini saplar ciğerimi bilinmez.
Bilmez misin?
Alaca fikrinde göklerin, rüzgara karşı türkü söylenmez.

Geç mi kaldım ne?
Cezasında kıyam ederken sözlerimin ünlemi,
Ömrümün çetelesinden düşeceksin diye korkarım.
Korkarım ki serin sularında gözlerimin,
Sırıtacak kalemi bu şiirin diye korkarım.
Oysa;
Saçlarına kırağı düşmüş gençliğimin üzerine.
Depreminde sallanan yüreğimin üzerine,
İncirin, zeytinin ve senin üzerine,
Adımı anan diller üzerine,
Maviler, siyahlar, kırmızılar üzerine,
Siyah bir kefen, ve üç dirhem can üzerine,
Anılırsın diye korkarım...
Korkarım ki;
Can terk etmeden bu bedeni,
Yadımdan düşeceksin diye korkarım.
Mecnuna özenirken us’umum her köşesi,
Can kuşum, söz sapanıyla vurulacak diye korkarım.

Geç mi kaldım ne?
Bu seher böyle gecikmemeliydi oysa.
Oysa olmamalıydı;
Yanaklarında suskun nem, geçmişimin.
Ve sıtmasında evde unutulmuş rüyaydı annem.
Sanki; düşerken bir uçurumdan, ansızın uyanacaktım.
Ellerim bir yılanın emanetinde.
Sen say ki, okyanusun en hazin dalgasıyız,
Dudağımızın mateminde ömrümüzün çizikleri
Bir türlü tamam olmaz diyorduk, ruhumuzun eksikleri.
Olmadıda işte...
Şimdi neylersin;
Bir kartpostal külünü savururken göğe,
Sinemin bozuk akordundan korkarım.
Dağılınca saçlarımın çelik zırhı,
Kirpiğimin cesedinden korkarım.
Korkarım ki;
Sualler hep cevapsız kalacak.
Siyahi bir şua sızacak renginin zirvesinden gönlüme,
Sonra,
Vakitsiz titreyiş alacak bizi korkarım.
Ya da sevda gülümüz solacak korkarım.

Geç mi kaldım ne?
Dilimin gölgesinde hüküm sürer oldu yalan.
Kapıların kilidinden sızar oldu kan!
Oysa;
Acıların zekatını “bin ahh” ile vermişim.
Geçmişim canın en aziz bildirisinden.
Şimdi;
İnce bir tül gibi sallanmaktan korkarım
Gördüğüm her rüyayı hayra yormaktan korkarım.

Geç mi kaldım ne?
Belirdi, perişan ahvalimde yorgun gülüşler.
Dizlerimin bağında açılmaz düğümler...
Oysa;
Yanmış közüne meftunken melekler,
Gözünden düşen, düşten korkarım...
Bırak;
Bırak ölüler atadursun toprağın voltasını,
Belki de,
Gün görmemiş zafiyetimde vefa görürler.
Ve kan deryası gözlerime nur bürürler.
İşte tam o an,
Dar gelir yüreğime bu sevda,
Can yerinde ırmakları taştığında dağlarımın.
Gök kuşları bahar getirmez diye korkarım.

Geç mi kaldım ne?
Hayal mi dersin sen buna, gerçek mi?
En aç tokluğunda nedir bu dem.
Tenimin zülfünde gümüş nakışlar nedendir?
Bir buhara halısında “Aşkın” ilmeği nedendir?
Nedendir, sevmek için ölmek.
Ölmek için yaşamak nedendir?
Söylesene,
Şiir mi şimdi bu, nesir mi?
Sözlerim alfabeye esir mi?
Söylesene;
Tılsımında takatimin, yorgun izleri nedendir?
Bir Yunus ninnisinde, “Aşkı” bulmak nedendir.
Bir kapıda kırk yıl durmak nedendir?
Nedendir, mavi kubbede kırmızı kir,
Nedendir suskunluğa yazılan bu tefsir.
Sanmayın içim geçmiş, kapamışım karanlığa gözümü.
Azrail’de görürmü ki ölümü.
Oysa;
Canımın hançerine çifte su vermiş gözlerim.
Dilimi kırbaçlarken kan tutardı sözlerim.
İşte ondandır belki de seni sende özlemekten korkarım.

Al, utangaç bir güneş doğurdum saçlarına,
Avuçlarına gece mavileri bıraktım.
Bu mektuba da sen düştün işte,
Biliyorsun senden başkasını yazmaktan korkarım.

Engin Badem
-acemi şair-