Sen gidince;
Son bulur gökyüzünde mavilerin raksı,
Siyah pelerinli bir düş belirir özleminin yanıbaşında.
Ve ağlarım;
Ra’dlı bir senfoninin daha ilk notalarında.
Bilirsin işte;
Avuç, avuç gün ışıkları getirmiştin sen,
Gözlerin alev sarısı...
Ve savurmuştun uyku mahmurluğunda
Yedi yaşının kangren masumluğunu.

Sen gidince;
Dudağımın kenarlarından öper korku,
Mavi düş devrimlerinde kesilir başım.
Gün aralarınır kara kaşında.
Yazık...Yüreğimin şehirlerinde yapayalnız kalırım.
Oysa sen; giderken peşinden mavi bilyelerin
Her köşe başına bırakırken ekmek kırıntılarını.
Yürürüm... Yürümde; bulamam çocuk rüyalarını.
Bilirsin işte;
Sarı saçlarından tutunuyorum bu hayata,
Ve tek gözlü devlere kafa tutuyorum masal sayfalarında...

Sen gidince;
Bir keman ağıdı dağlar ciğerimi.
Ve ben;
Hasan Sağındık ezgilerinde ağlarım...
Ansızın kemiğime tutsaklaşırken etim,
Kirpiğimin ekseninde seni görmektir vasiyetim.
Ne olur be çocuk,
Ellerinde düş çiçekleri getir bana,
Varsın, kırmızının en delisi olsun.
Bana kavuşmadan solarsa eğer,
Avuçlarına gülizarların kokusu dolsun.
Şimdi bırakıp gitme beni,
Mavi düş devrimlerinde geceye suskun baskınlar yapacağız.
Kuşanıp kardeşliğin en imgesel yanlarını,
Gördüğümüz herkese güller sunacağız.
Varsın, kırmızının en delisi olsun.
Haa unutmadan,
Mavi bilyelerini al yanına, artık hiç uyumayacağız...

Engin Badem
-acemişair-