Naz’ımın güftesinde kor’dan bir resim
Diliyorum
Yine içimin alfabesine ağıtlar yaktığım,
Ağırdan aldığım hayatın serzenişine
Bel bağlıyorum her akşamüstü.
Israrcı yargılar, beynamaz takıların da
Peşine takıldığı sırdaş bir iklim gibi gözyaşı.

Efkârın dibine vuruyorum en dibine
Elem tahtasında iri puntolu bir başlık:
Kimi aşk diyor kimi yanık bir mektup:
Vaaz veren cümleler mademki
Yüreğin sırdaşı…

İkileme düşüyor mevsim;
Öznesiz bir rüzgârın çatık kaşı:
Ah’lar giyiyor yürek
Bazen batıl bir edim
Bazen dolaylarında gezindiğim tümleç:
Varsa yoksa dolaysız olmalı her biri
Bir de kenetlendiğim sayısız imleç.

Ruhunu yolluyorum aşkın da seyrüseferinde
İlham doğuruyorum kendimce.
Naşımda ne koku ne koyu bir renk
Ne de olsa annem pamuklara sardı beni
Bir de beti benzi atan mektuplar iliştirdi yakama:
Hani olur da düşerim gözden…

Közden düştüm ben mısra mısra
Özümle bir iken sözüm
Gözlerimden akmadı da hiçbir ışık
Ne de feri söndü ömrün
Ne de lakayt bir trafik ışığı:
İlla ki sarı benizli her biri;
Mütemadiyen beklemeye aldığım mutluluğu
Damıtan aksanında bulutların
Yorgunluğun da dik alası
Hoş bir nazire aslında beylik bir hüzünle
Yola çıkıp…

Çıkmadım yoldan oysa
Yoldan yola geçtim efkârın kanatlarında
Densiz bir hüznü milat bildim
Miadı dolmuş bir öncesinin de yakasına
Nazar boncuğu iliştirdim:
Nazımla niyazımla yaşamaya geldim bu dünyaya
Üstelik emanet canım Mevla’mdan:
Aşkın bam teline ısrarla basmam
Sadece hakkaniyet niyetine.

Uyruğumu kaybettiğim
Dünya denen ırkın beyanı işte sevdikçe
Çatlayan sabır taşım
Ama endamı pek bir göze hoş
Erbabı yüreğin zaten en baştan.
Kuyusunda göğün yıldızlar sarkmış
Aşkın boynundan süzülmüş dualar
Yaratan aşkına,
Ben yaşamaya geldim bu cihana
Sevmeye düşkün kıblemde
Yanıp sönen pek bir hevesle.