Sırlarını sakladın, dışarı sızdırmadın,
Şüphe tohumlarını gönlüme ekip gittin.
Hatamı söylemedin, beni de kızdırmadın,
Ateşi külle örtüp, dumansız çekip gittin.


Şiir gibi konuştun, güller misali açtın,
Sen yarama merhemdin, gönlüme bir ilaçtın,
İnkar etmeye kalkma, sen de bana muhtaçtın,
Niçin birden değiştin, zamansız çekip gittin?


Zamansız gidişinle yaprak gibi döküldüm,
Kuru bir çınar gibi ta kökümden söküldüm,
Kordaki demir gibi büküm, büküm büküldüm,
Rüzgar olup esmedin, boransız çekip gittin.


Söyleseydin suçumu, hiç olmazsa bilirdim,
Hatamı düzeltirdim, kendime de gelirdim,
Sorular yığın, yığın; işte şimdi delirdim!
Haber dahi vermeden, apansız çekip gittin.


Çok hafife almışsın hatır, gönül işini,
Kolay, kolay unutmam sebepsiz gidişini,
Vazgeçmiş olsan bile ben bırakmam peşini,
Bir vedayı çok görüp, fermansız çekip gittin.




Sabri Koca