ANADOLU KADINI

Önünde peştemalı, vazgeçilmez bürüğü
Sözü özünde tartar Anadolu kadını
Kışın köydür mekanı, yazın yayla yörüğü
Anadan doğma merter Anadolu kadını

Güneş,doğmaz üstüne, gecede gün bitirir
Er gibi kızak yükler, odununu getirir
Elinin emeğini kasabaya götürür
Alıcısına satar Anadolu kadını

Kör dumandan ötürü, yolunu görmez iken
Geceleyin ormancı izini sürmez iken
Yaş ağacın yanına baltayla varmaz iken
Zorunlu kayış atar Anadolu kadını

Önce yıkar derede, koyun kırpar kırklıka
Çevirir bostanını, dikenli tel sırıkla
Haramdır uykuları yola çıkar tarıkla
Tozu dumana katar Anadolu kadını

Edebi örtü etmiş dağlar gibi zorludur
Mangaldandır yüreği nazarı fosforludur
Ayakları nasırlı, zülüfleri karlıdır
Bazen feleğe çatar Anadolu kadını

Vara yoğa karışmaz, kör ise gittiği yer
Suizanda bulunmaz "vebali boynuna"der
Konu vatan olunca aslanlar gibi kükrer
Şinel’imle saf tutar Anadolu kadını

DÖNDÜ DEMİR ŞİNEL ŞİİRLERİ YÜREĞİN SESİ’NDEN