Dilin ucuna gelir “çok sevdim” diyemezsin,
Bir anlık korkaklığın yıllarca seni yakar.
Mektupları yazar da postaya veremezsin,
Sen boşluğa bakarsın, boşluk da sana bakar.


Hüzün dolu bulutlar geçip gider yağmadan,
Dereyi coşturmadan, hasretleri boğmadan,
Özlem çöker üstüne daha güneş doğmadan,
Tutuşan gönüllerin dumanı arşa çıkar.


Arar durursun onu dağda, ovada, düzde,
Onu görmek istersin gülümseyen her yüzde,
Kavrulur gider özün üstü kül tutmuş közde,
Bazen sütliman olur, bazen şimşekler çakar.


Hayıflansan ne çıkar, fırsatlar çoktan kaçtı,
Senin bir gülümsemen dertlerime ilaçtı,
Eski güller kurudu, yeni goncalar açtı,
Bu köprünün altından daha çok sular akar.


Benim garipliğimi başkalarından duyup,
Zamansız açar güller sahte bahara uyup,
Beraber uyansaydık, beraberce uyuyup,
Kışın tam ortasında hasret bile gül kokar.



Sabri Koca