Her gün aynı iskeleden binerdik şehir vapuruna,
Her gün tıklım tıklım olurdu,
Yer bulmak oturmak sıraya girmek için hep erken giderdim,
İlk orada gördüm,
Sonraki gün,
Bir sonraki gün her defasında sözleşmiş gibi oradaydı,
Omuz başlarına düşen saçları,
Kırmızı kabanı,
Kendinden emin bakışları.
O gün yağmur vardı kırmızı şemsiyesinin altında yine sıradaydı,
Oldum olası şemsiye taşımadım,
Elimde bir şemsiye hiç kendimi düşünmedim.
Belki yağmuru seviyordum,
Yağmuru seyrederken huzur buluyordum belki.
Vapura girince boş bir yer bulmuştum,
Bu belki şanstı.
Oturunca etrafa baktım,
Sanki gözüm onu arıyordu.
Vapur iskeleden ayrılıyordu,
Sonra baktım yanı başımda ayak da duruyor,
Bir an göz göze geldik,
Ayağa kalkıp yerimi verdim,
Oturunca teşekkür ederim demişti.
İnerken görmedim,
Ertesi gün yine sıradaydık yine yağmur vardı,
Önüme bakıyordum yoktu,
Gelmedi bu gün dedim galiba,
Az sonra bir ses duydum,
Geri döndüğümde göz göze geldik,
Merhaba dedi,
Merhaba dedim.
İyice yaklaşınca ıslanmayın dedi şemsiyeyi ikimize göre tutmaya başladı.
İşte her şey o merhabayla başladı,
Yan yana koltuklarda oturduk,
Sohbet ettik,
Aynı fakültede okuyorduk tesadüf dedikleri bu olsa gerek,
Sonraları beraber çay içmeye sinema ya gittik.
Bahar gibi bir kızdı,
Ben ona şiirler okurdum,
O bana resimler çizerdi,
Resim dersleri alıyordu.
Kırları doğayı çok severdi,
Başını dizlerime koyup gökyüzüne resimler çizerdi,
Papatya topla derdi bana,
Ve ben ona kır papatyaları toplardım.
Her gün buluştuğumuz o iskelede o gün yoktu,
Ertesi günde.
Artık göremiyordum birden kayıp olmuştu.
Yıl sonuna kadar hiç göremedim,
Sadece içimde bir merak vardı,
Ne oldu sorusuna beynim cevap bulamıyordu.
Okulu son günü toparlanıp çıkmak üzereydim,
Bir kız bir mektup uzattı,
Ne bu dedim,
Oku anlarsın dedi.
Okulun çıkışında bir banka oturup mektubu okumaya başladım.,
Okudukça ağırlaşıyor bankın kırılacağını sanıyordum.
Son bir kaç satırı şöyle diyordu,
Umutlarımı erteledim ben diyordu
Okulu bırakmak zorunda kaldım biliyorum bu mektup eline geçince üzüleceksin.
Sen hep bende, her gördüğün papatyada ben sende olacağım,
Beni unutma,
Gözlerim doldu,
Mektubu bir daha okumaya ne gücüm,
Nede moralim vardı.
Usulca kalktım yerimden,
Omuzlarıma düşen ağırlığı ayaklarımın taşıdığı yere kadar yürüdüm,
Sonrasını hatırlamıyorum..
_____Cengiz Yılmaz/Şiir Baba
Gönderemediğim mektuplar...