daha dün kadar uzak
bütün zamanlar sendin
yanılsamanın ölüme kulak verdiği metruk şehirlerde
kim bile bilirdi Troya’nın yanacağını
köpükler içinde kalmış denizin haykırışı
kim duyabildi ki bu güne kadar
dalgaların suskunluğundan taşan yüreğimi



bütün denizler değişiyor
dalgalar işgal edilip ,okyanuslar düşüyor
bir çağ daha kapanıyor ömrümden
kapanmıyor sana açılan kapım



kaybetmek benim ceplerime sığmaz
külle dumanın kardeşliği gibidir
sığ gülüşler yakar samimiyeti
ayırt edebilmenin kaçınılmaz sancısı ile
farketmenin yalnızlığı tüter yüreğimde




saçların tanrıçaları çağrıştırken
zaman ve mekan gözlerinde duraksar
güzelliğin gölgesiz duruşu gibidir seni sevmek
büyükçe alırdım seni yüreğime
seneye de giymek için tenime





daha dün kadar uzak;
aklımdan geçiyor gözlerin
dalgalar soğuyor, kuduruyor fırtına
ölüm bile unutuyor kendini
ah!
gördüğüm o en güzel dudaklar
öleyim ; yüzüme örtünsünler sesini
saçların mezarım olsun
toprağıma eksinler nefesini

Arzen Ata