“Bir anneye ağlamamayı öğretebilir misiniz peki
üstelik aç, üstelik yer Afrika!”


Şiirin girişi muntazam bir Evrensellik boyutunu aşındırmışken; tüm dünya annelerin çektiği sıkıntılara vurgu yapmıştı, ki Afrikalı annelerin ve Ülkemizdeki annelerimizin içinde olduğu sıkıntıları herkesçe bilinmektedir. Kadını bir meta-eşya- gibi gören zihniyet hala günümüzde aşılmış değildir.

“bildikleri tek renk var
intikam kırmızısı
petrol yeşili”

Kapitalist egemen bir dünyada tüm canlılar tahribata uğramıştır ve acımasız insanlar tarafından yerlerinden
Yurtlarından olurken şiddete de uğramışlardır. "Refah aşk gibidir paylaştıkça güzeldir" çünkü Edirnede burnu kanayan bir çocukla üzülmeli, Hakarideki bir çocuğun sevinciyle sevinmeliyiz; İslam da “kendin için ne istiyorsan başkası için de onu istemelisin” der.

Şairin duyarlılık adrenali yüksek bakış açısı geniş ve yayılmacı kültüre bir sitemin haklılığını ortaya koymaktadır. Çünkü kapitalistin tek rengi paradır, petroldür ve çıkarıdır. Onların çıkar çukurları yüzünden ozon tabakası delinmiş, karadelikler büyümüş, denizler kararmıştır. Öylese altında yaşadığımız gökyüzü mavi değildir çünkü başka yerde mavilik yoksa(maviliği kirlenmişse) bizdeki mavilik sahtedir!


“Her yer myanmar, her yer HALEPÇE
sevmek diye bir deniz var mıdır?”

Uzağımızda, yakınımızda eğer hala savaşlar sürüyorsa ve sessiz kalıyorsak bundan hepimizin bir arızası vardır sanırım çünkü olumsuzluklara sessiz kalmak da bir suçtur.

Sonuç olarak Şiir, ideolojik bir duyuşun ötesinde evrensellik bir boyutuyla yorumlamaya çalıştım çünkü şiir herkesin bakış açısısına göre farklılıklar gösterebilir ve bana göre bu şiir çok boyutlu ve sıkı bir sitem eleştirisi olmakla birlikte insanın, insani boyutun değerlerini ne kadar yozlaştığını dillendirmişti.


"bir buluta yağmamayı öğrete bilir misin
üstelik mevsim baharsa!"

İnsanlar, asla Allahın yaptırımlarına karışamayacağına ve doğanın dengesini asla bozamayacığına dair dizeler olup insanların ne kadar aciz olduklarının bir gerçeğidir.

Bu sayfada emeği geçen herkesi selamlıyorum.

Sevgilerimle

Bir şair
kaldırmış kollarını gökyüzüne
ayaklarını açık gerğin toprağa
hiç bir şeyden korkmuyorum diyor
hiç bir şeye inanmıyorum
inandığım kadar maviye



onu anlamıyorlar
anlamıyorlar sanki
bakmaktalar çünkü korkuya
ya sağından ya solundan
dimdik bakamıyorlar gözlerinin içine dimdik
biri/ leri oturmuş şiiri satmaya çalışıyor
omuzlarının üzerine taşıdığı
kuru bir kafa tası
içi boşalmış böcek kabukları gibi
anlamıyor bile
çamur atarken birilerine
önce kirleneceğini kendi ellerinin.


Yener bey şu ana kadar okuduğum en güzel en değerli şiir diyebilirim.. Kutluyorum saygılarımla..

Alvaz Hewal tarafından 3/17/2015 5:25:41 PM zamanında düzenlenmiştir.