akşamın koyulaşan karanlığında
ay düşerken tutsak gecelere
yüreğimin zemheri kışında
alır beni lacivert hüznün ayazı

ömür takviminden günbegün eksilirken günler
nasılda üşütür beni sonbahar rüzgarları
bana göz kırparken şehrin sarı ışıkları
yokluğunda mateme bürünür siyah geceler

hüzün bulutları kuşatırken tüm benliğimi
masum yüreğim bir iç çeker derinden
hasretin dayanılmaz olur
kül rengi göğün içi boşalır birden

ürkek gözlerim gezinirken yaralı bir küheylan gibi
aklıma beni sana tutsak eden gözlerin gelir
aklım başımdan gider sensiz gecelerde
deli gönlüm pare pare olur,gecenin sessizliğine gömülür

her gece bir yolculuk başlar içimde
girift bir yalnızlığın ağırlığı çökünce üzerime
usulca sokulurum sessizliğime
fersiz gözlerim kapanır,kendimden geçerim

düşerim yalnızlığımın gayya çukuruna
ıssız kuytularda şafak sökene kadar
kımıltısız derin bir tefekküre dalar
ben sessizliği dinlerim,sessizlik de beni

yalnızlığım karışınca karanlığa
müphem bir can sıkıntı peydahlanır
bir ukde filizlenir içimde
kırılgan bir çocuk gibi

yüreğimin patika sokaklarında
gecede hüzün kol gezerken
dalgaların kucağında boğulur hırçın deniz
gecenin en kuytusunda

ayrılık yağmurları yağarken zemheri kışında
tam ortadan çatlar yorgun yüreğim
dilimde dolaşır bir hüzün terennümü
ufkumda kızıla boyanır göğün mavisi

tükenen umutlarım sürüklerken beni derin kedere
yüce bir dağ gizlenir sırtımdaki küfede
faili meçhul bir cinayete kurban giderken hayallerim
ruhum nasılda ağlar,inleyen bir kemanın eşliğinde

AYLA CERMEN TÜFEKÇİ