İHANETLE CAN VERENLER





Hayat işte öyle alıştırıyor ki
Biraz iyi olsam tuhafıma gidiyor
Hani şöyle biraz sevsem diyorum birini
Uzun uzun gözlerine bakamıyorum
Bir kelepçe ki şuramda çelik gibi
İçini içimde çözemiyorum.



Bir nokta koyup gitmek de vardı hani
Silip atmak vardı isli derin izlerini
Ateşe verip yakmalıydı belki gemilerimi
O cesareti kendimde bulamıyorum
Kalsam ki diyorum güneşli bir şehirde
Gözümü gözlerine denk getiremiyorum.



Gel desem gururum okşar utancımı
Çık desem ki nazlanır atar damarlarım
Ve bir yalan, binlerce kargaşa kalbimde
Aklımla yüreğim savaş halinde
Doğru düzgün ağlayamıyorum bile
Sözde bir şeyler konuşuyorum da
Kendi doğruma bile inanamıyorum.



Sabah işte alıştırıyor öğleye doğru
Akşama doğru biraz gün batımı
Hafifçe bir rüzgar, hafifçe ıslanıyorum
Zamanla günü gece alıyor göğsüne
Ellerini ellerimden çözemiyorum
Kapanıyor gözlerim dalıyorum zindana
Ve uykularımdan öpüyorum.



Yine kalbimde gülüşler düşünüyorum
İçimde siyah bir leke beliriyor
Her şeyde seni görüp seni anarken
Geçip gidiyorum al gözlerinden
Şu ihanetle can verenler kentinde
Boyunca toprak kazıyorum
Ve içinde bağdaş kuruyorum.



Bazen işte böyle
Üç kelimede ölmek istiyor insan
Bir hevesle seni seviyorum derken
Son sözü oluyor mahşer.



Anladım ki
Sadakatla sevenler
İhanetle can verenlermiş.

.
.
.

İHANETLE CAN VERENLER – Mawish Şiirleri – Mert zafer Cansever