Ben ve Dört Duvar



Bizi biz yapan yakışan gözlerimizdi
Uzanırdık maviden doğma okyanuslara
Sokulurduk arada bulutların arasına
Gök bana yer sana şahit gibi
Yağardık gün boyu toprak anaya.



Düştükçe biz eğilir miydi fidanlar
Nedendir bilmem çok mu yağmıştık biz
Geç mi gelmişti bu sene bahar
Neden erkenden sarardı ki yapraklar
Ne çok sordum değil mi
Ne çabuk solduk diyecektim aslında.



Dur durak bilmeyen bir yolculukta
Hızlı giden trenden atarcasına
Yıkılmış mıydık bir yol kenarına
Sağ tarafından sağ kalırken sen
Bir uçurum görmüştüm rüyalarımda
Sol yanımdan düşmüştün oysa.



Yine yalnızlık sardı kollarımı
Yine yalnız bakmıştın gözlerime
Yalnız bir kelimeydi belki hepsi
Ya da yalnız mıydım gerçekten?
Ya da değildim sadece sessizdim
Ne bileyim saçmalıyorum belkide
Saçma sapan bir şey işte.



Biraz ayyuka çıkmak istiyorum
Şöyle yukarıdan izlerken bizi
Eskiden neydik bilmek istiyorum
Yavaşça gölgeni izliyorum
Şöyle biraz başımı kaldırdığımda
Bizi biz olmakla suçlarcasına
Uçurtmalar görüyorum.



Simsiyah ve kederli
Yalnız uçan kuşlar gibi
Bir gece bir odaya düşüyorum
Falcının da anlattığı gibi
Ben ve dört duvardım aslında
Ben hiç yalnız kalmadım ki.

.
.

Ben ve Dört Duvar – Mert Zafer Cansever