İllet bir terennüm solabilir ansızın;
Vakur bir başkaldırı da başa alır yaşanmış
Her hikâyeyi;
Dipçiği ile vurulur insan, yalnızlığın,
Beyitler aşarken enginleri
Cafcaflı bir sessizliktir peyda olan.

Dümeni kırılmış bir düzen;
Aşkın hicvine yenik bir dürtü
Meyleden rüyaların indinde
Soldan sağa sayıklar da sayıklar
Aşkı ve hatıratı yine bilinmezin külçesinde
Doğar yeni ümitler ve yeni satırlar…

İhtirasın gölgesinden kaçıp
Sığındığın ikbali yok sayar
Partizan hayaller:
Göğün melteminde şafak atar
İsyanın tozunda
Kaynar gider tüm huzur
Aslında aşikâr notalarda
Bendine itaatkâr
Yeni yetme imgeler
Salta yapar biteviye üzüncün
Hükmettiği o saldırı
Şafakla geceyi yarıladığın
Adeta saltanatını buyur eder
İçi çürümüş isyanlarda
Soluyan belki solan yanlı kader
Ve ahir zaman büker bileğini;
Sıkar içindeki düşleri…

Mengenenin verdiği azabı
Yok sayıp da atar damarında şiirin
Yeni bir kalpazan mağduriyet başaklara sarılır
Aslından kopmadan insan
Kimi zaman seyrüseferinde
Yoldan çıkmamış hayallerin
Nasıl da bağlanır basireti
Hükmen ya da sehven ölümle
Boy ölçüşür içinde kapışan melekeler:
Bazen bir satır kundaklanır bazen rahvan bir
Gölgeyi mimlersin.

İçin hep asi hep tehditkâr
Zamanın tarhında asılı gökdelenler
Hele ki içinde sıralı o düzenek
Belki mağrur bir yürekte kayıtlı
Bazen kırgınlığın adam boyu
Yalnızlığın baş şehrinde
Satılmışlar apartmanında yaşar
Onca cüretkâr.

Yığılı körebe isyanlar belki de
Masum bir şiiri daha sonlandırır kimi azap
Zamanla büyür de büyür içindeki hicap
Yanlıştan yanaysa korkun
Sevmek mi akla zarar?
Ya da yaftalanmış mizacın koruk düşlerinde
Çetrefilli ayak sesi
Sen aşk diye; sevgi diye
Kapıldığın hezeyanlarda
Hep acıya töhmet
Hep ıstırap yalar yutar içindeki neşeyi
En namert kurşunla vurulursun arkandan
Bazen bir dostun elinden
Bazen dilinden yana başın eğik olmadan
Düştüğün yollarda
Karalar bağlar melekler
Ve Tanrının uzlaşısı
Aşkın rahmetine karışır…

Sen ki; sevdiğin kadar
Yalnızlığa mahkûm bir düş olma hüviyetinle
Ölüm kadar dardasındır
Kayıpların hulasasında
Hesaplar kapanır kapanmasına da
İz sürdüğün değil
Gönül koyduğun tüm yüreklerde
Mihriban bir yalnızlıktır baş şehri umutların
Aşkın hitabesinde yenik düşmenin verdiği
Hezeyanı sonlandıramazken hayatın külliyatında.