0
Yorum
3
Beğeni
0,0
Puan
1093
Okunma
yağmurun kardeşi
şemsiyeler ve hayat kaldırımlarda
bir neşe bulutu saklanıyor içimde
koşan bu renkli sonbahar olsa bile
seviyorum rüzgarların şarkısını
anımsayıp hatırlayacak mıyım
sevgi ağaçlarla yenilenen bir bahar akşamıydı
yaprağın tuhaf mucizesi
yerden göğe değin duygusunu hiç yitirmeyen
mavi zamanların hoyratlığı
çalıp sesimi oyalasa
yine de inanmam sana
çocuklar bu anın perdesini boyuyor
küçük küçük kaybeden asırlar sonra
hayat bu tatlı maskaralıklarla
ulaşamayacağı bir ağırlığa kavuştuğunda
geri çevirip sesimi
tekrar ediyorum kendimle
biter diye
binlerce evvel
karma karışık düşüncelerle
sayıklıyorum geçmişimi
korkulu basamakların her biri
boşluklara alışmış bedenime ağır geliyor
biliyorum nihayet
bana kalan suyun sesi.
