gece buz kesmişti,
gündüz üşüyordu,
yüzleri gülümsetecek sarışın bir güneşte yoktu
omuzlarda kar desenli battaniyeler,
ellerde sıcak bir bardak çay
ne sabahtır , ne akşam
kaybolmuş gök, deniz
buram buram kar kokar bembeyaz evler






zihinler bu şehirden, bu devirden çok uzakta
uzun bir gecenin sesidir bu
derinden yayılan ahengin busesidir bu
eski plakta çalan gizil bir alemin bestesidir bu


dışarıda kar yağışı
tinsel bir evrenin yeniden keşfidir bu
karla örtülü sonsuzluk hissidir bu
değişir mevsimler sürüp gider hayat…
sevgili gelir akla her vakit






kalmamıştır artık ne gelen, ne giden,
yine ıslak yollar ,
yine yalnız kış
bütün evleri soğuk bir duman sarmış…
ıstırap içinde oradan oraya sürüklenir
yine o akşam güneşi


dallarda serseri dolaşan yuvasız kuşlar
dökerken ufka dönük kanlı arzuhalini
gizli bir sesle ağlar rüzgar
başlar hazin günlerin derbeder ninnisi
duyulur engin seherlerin çilekeş musikisi




yanağa dokunan sadece kar değil sevgilinin elleri
belki de kalp kıpır kıpır
şehre kar yağarken


kar , göklerce yazılan saf bir şiirdir belki de
ehlince okunan dilsiz dudaksız
billur penceresinden gökler ilk hecesi
kışın ayazında toprak son mısraı
hayat denilen şey avuçlarda soğurken






hikmetli bir susuş belki de
daha çok ebedi hayallere daldırmak için
ağır ağır yağarken kar taneleri
sürgün edilmiş, yurdun en ücra köşesine
sihirli kar manzaraları


her şeyi bir tarafı savurmak için
görünen her yere kar doldurmak için
dalgalar halinde bir kez daha
kaç kez daha derinden.. derinden





mucizeler oluşturmakta
zaman içinde aşk perisi
düpedüz bir sihir tozu dumana katan tipi
sabah öğle akşam … günde beş vakit
kar laldir rüzgar geveze


sokaklarda ufak ufak gök gürültüleri
gök buzlu bir camdır sanki
bir başka dünyanın keşfi söz konusu
bin yıl sürecekmiş gibi hayal-i zaman
düşlerde ki o sonsuzluk duygusu


*

redfer