can çatlar
ben öznesine sûr üfürür
bilirsin




ruhun aynasına
bölünür direngen görüntüler
susar çarpımların hiçliğine
lunaparklarınızın salıncak zincirlerinden kopan
gürültücü nesneler




an gelir
parçalanır diz vurulan dağ
çakıl taşlarını arar sahil
nehirler doğuran pınarın gözlerinde
sızar ketum kentler
çatlak kadehlerin dudak izlerinden
çocuksu menziller arayan
kervanın hörgücüne




balkan ezgilerine düşen
kolları kesik bir halay yeri oluverir aniden zaman
hasanı vururlar uzak köprü başına
mutedil tuna hırçın fırçasıyla çizikler atar
suyuna çırpınırken debre
çırpanın kırılgan mavi tuvaline




ve sen - o sen değilsindir artık
keşişler hücrelerinden bakakalırken doğuya
yeşil şehrin kuşluğundan
buz kurşunlar yolcu eder kan doygunu toprak
güneşin saçlarına




solar fesleğen
- üşür akak
ki - uzaklara sevdalarını bile unuttuğun abilerin suretleri
serer serin eylüllerin hasırını otağına




utanırsın - utanırım
isimsiz mezarlar gördümüzde
bulutlara kanat vuran
yılkıların şarkılarına

.