İmanın evi kalpler şimdi fitneyi yuvası,
Nasıl bu hale geldik, farkına varamadık?
Hani büyük olurdu Müslüman’ın davası?
Kapandık içimize, kabuğu kıramadık.


Kuran “OKU” dedikçe beddualar okuduk,
Fitnenin tezgahında kefen bezi dokuduk,
Yaşlı bir çınar gibi en sonunda kuruduk,
Özümüzü yitirdik, yarayı saramadık.


Gönül huzuru ile bir ekmek yiyemedik,
Birliğin kıymetini biz niçin bilemedik?
Araya nifak girdi; asla “BİZ” diyemedik,
Hak’ka verilen sözün ardından duramadık.



Mutlaka her Müslüman kendiyle yüzleşmeli,
Yüze takılan maske birer, birer düşmeli,
Cerahatler var ise; neşter ile deşmeli,
Suçumuzu gizledik, dışarı vuramadık.


Bizler gizlesek bile, Yaratan bilir bizi,
Meleklere tutturur bütün amelimizi,
Tövbe nurları ile yıkasak kalbimizi,
İman ile ameli iyice karamadık.


Bu dünya gelip geçer, hesap gelir ortaya,
Bütün sırlar dökülür, silinir yüzde boya,
Orda asla bakılmaz ne meşrebe, ne soya,
Daha dünyada iken çareyi aramadık.



Sabri Koca