2
Yorum
13
Beğeni
5,0
Puan
1259
Okunma
Ayrılsak ölürüz "biz" diyordunya.
Ayrıldık ve sadece ben’deki "sen" öldü...
Ardından belki karalar bağlar yaslarını tutardım.
İhanetini semer misali sırtımda taşımasaydım..
Aşk’ın bile hatırı kalmamıştı O vefasız yüreğinde..
O kadar mutluluktan uzak kalmışsınki,,
Kalbinin karası gözlerine vurmuş.
Oysa ne umutlar ekmiştik
Aşımıza tuz
Evimize huzur ve mutluluk katacaktı.
Rengarenk gökkuşağı açacaktı yuvamızda,,
Çocukların yüzünü mutluluktan güldüren..
Üşümüş ufak bedenlerini ısıtan..
Sen’se acımadan yeşermeden koparıp soldurdun yalanlarınla..
Biliyorum
Artık ne o gökkuşağı açacak,,
nede umutlarım yeşerecek..
Kimsesiz çocuklar gibiyim artık,,
Yalnız ve üşüyorum....
Onlar gökkuşağına
Bense Sana değilde ölen Umutlarıma hasretim...
~Can Kenarım~
5.0
100% (9)
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz