İki yaralı kuşuz, tek kurşunla vurulan,
Kanadımız kırılmış, uçmaya gücümüz yok.
Sessiz akan suyuz biz, gün geçtikçe durulan,
Önümüzde setleri aşmaya gücümüz yok.


Yağız atlar peşinde koşa, koşa yorulduk,
Açılan ilk ateşle ikimiz de vurulduk,
Ne bir defa arandık, nede bir kez sorulduk,
Her baharda çağlayıp, coşmaya gücümüz yok.


Soldu gitti çiçekler, güneş yanığı tenim,
Her kapıdan kovulan, her dem ezilen benim.
Yolumuz sarpa sardı, yorgun düştü bedenim,
Kilitli kapıları açmaya gücümüz yok.


Bir mülteci misali dolaştık ilden ile,
Ne hasretlikler bitti, nede doldu bu çile,
Ayağımız bağlanmış paslı zincirler ile
Kupkuru sahralarda koşmaya gücümüz yok.


Ferasetimiz gitmiş göremeyiz yarını,
Hiçbir su söndüremez bu yangının harını,
Güneş bile eritmez şu dağların karını,
Bendimizi yıkarak, taşmaya gücümüz yok.


Her şey yerli yerinde; insanlığımız yitmiş,
Vefalar unutulmuş, dostlarım çekip gitmiş,
Ne öfkeler azalmış, ne de düşmanlık bitmiş,
Sıkılan kurşunlardan kaçmaya gücümüz yok.



Sabri Koca