Son baharın ayazı çökmüş
Sokaklar nefesinin buğusunu çoktan silmiş camlardan

Sensizliği cadde cadde sindirmiş
Yalnızlığının acısını çoktan dindirmiş gibi bu şehir

Oysa adım adım tanırdı seni bu yollar
Sokak lambaları kararırdı yokluğunda
Soğuğun vururdu ağaçlara
Kururdu sensizlik
Özlemin düşerdi yapraklarla

Dinmiş gibi sancıları

Belli ki alışmışlar
Ay bile göğsünü gere gere ışık saçıyorsa

Çoktan gitmiş karabulutların
Kayan yıldızların eteklerinde

Tek ben kalmışım yine yasına müptela
Bir tek benmişim yanıp duran sonbaharla

Hatrın kalmamış
Acı bir kahvene şahit masalarda

Ayak seslerini unutmuş kaldırımlar
Unutmuş sesini unutmuş duvarlar

Kırk yerden kırık kalbim kalmış yine vefalı
Bİr ben kalmışım yine çekip duran cefanı


Bakışların sır olup silinmiş
Seni çoktan unutmuş bu şehir

Bekleyenin yok
Sevenin kalmamış benden başka

Bir bende bitmedi özlemin
Bir bende dinmiyor yasın

Bilmiyorum bu kaçıncı sonbahar
Bu sensiz kaçıncı Kasım...