gecenin ağzı bozuk
ve şehvetli dudaklarından dökülen ölüm
üstüme yapışan yaşamdan daha kıdemli
ben kıdemliyim
acıda
ağlarken
ve sevişirken
ben daha kıdemliyim

varlığımın yalpalayan ayaklarına takılıp düşen adam,
içinde nefes olan,
içinde çürümüş bir kalple nefes alan,
gözünden dökülen mavi bir damla yaşla
uzaktan gelmiş gibi burada duran adam
içimdeki adam,
iniltiyle boşalan bir gecede omzuma hayatını yaslarken
uyuyakaldım.


birbirimize tutunmuş hiç oktavlık bir çığlıkla haykırıyoruz şimdi
kapıları çalıp kaçan çocuklar gibi neşeli
tam o anda
dünyayı yakmak istiyorum mutluluktan
ve ateşinde pişirirken tenimi
sıcağına terk ediyorum seni..
yol olmak ne muhteşem
ne görkemli...

içimde bir adamla ölürken bile
tek kişilik bir hayatının figüranı olmayı nasıl başardım hiç bilmiyorum...
kıdemli bir yalnızlıktan sonra hiç bir aşk terfi etmek gibi gelmiyor
ve hiç bir ölüm yaşamı aratmıyor ...

ne muhteşem bir şey ayrılık
insan ikiye bölünürken ne de görkemli.

.......