seninle oturup leon’u izleyemedik
ayakta durup
güneşin batışını bir de ahh...

kentler bunca kalaba
zaman bu kadar cüce olmasaydı
karnımdaki sancı
mathilda’nınki kadar yüce
onunki kadar vakitsiz uyansaydı
dolanıp durmasaydı aklıma uzun saçlar
ikide bir takılmasaydı ayağıma
çatık kaşlı sakil sakil o çakıl taşlar
avuçlarım terlemeseydi tir tir
ertelemeseydi her sefer
avuç içimi dizayn eden allah
gülüşlerimi dudağımdan dalımdan budağımdan
bir terletip bir üşütmeseydi
bir derleyip bir toplamasaydı meyvelerimi hayat
tam da kayısı mevsimi gelip dayandığında
kılı kıpırdamayan güz tutkunu gözkapağımdan

ve bir kadın tanımış olmasaydım
ruhunu eski sefaradlara çoktan satmış
üstüne üstlük
bir erkek tanımış olmasaydım
sakallarını mucize beklerken
kocaman kentlerin kaldırımlarında ağartmış
ve ikisinin de altında
altını ıslatmış altından iki çocuğa
rastlamış olmasaydım

yatcaz kalkcaz
yatcaz kalkcaz
yatcaz kalkcaz
sabah olcak di mi anne
ve biz yine gitcez oraya? diyen

leon için ağlamazdım bu kadar.

yoksa güneş...

doğmuş batmış
doğmuş batmış
doğmuş batmış bana ne
sevmişim ya seni adam

izlemeyiveririm olur biter!



JD