Bir ulu çınar gördüm, dua eder gibiydi,
Devasa dallarını mavi göğe uzatmış.
Beş asırlık gövdesi sitem eder gibiydi,
Yılların yorgunluğu bedenini kuşatmış.


Açılan parmakları sıvazlıyor havayı,
Kulağa gelen nağme andırıyor nevayı,
Kimi kullar arıyor yaprağında devayı,
Kainatı yaratan, onu uzun yaşatmış.


Dantel gibi işlenmiş, yaprağında bin sanat,
Kuşlara yuva olmuş, sığınana kol kanat,
Devasa boyu ile sanki küçük kainat,
Kim bilir kaç cühela dallarına taş atmış.


Güneşten kavrulanlar sığınacak yer arar,
Gölgesine sığınan, sonra dalını kırar,
İnsanoğlu tuhaftır, yaptığı akla zarar,
Çınarın dili olsa, ne kadar acı tatmış.


Hak yolun büyükleri benzer ulu çınara,
Bazen de benzetilir duru, berrak pınara,
Her ne arayacaksan, önce kendinde ara,
Ulu çınar dediğin ebedi bir hayatmış.



Sabri Koca


sıvazlamak: okşamak
neva: ahenk