Hazan aylarından sonra toparlanma deminde
Ağır kayboluşuna dair çaresiz ve aylak birkaç kelime
Satır satır o kısa o mercan mavisi ufuklarına
Hatta kurşuni mabedinin minberi rahşan dudaklarına

Acım var evet ve fakat bir o kadar da mütevekkilim
Cebren ve hile ile seni zabdedecek değilim
Hafif yaralanmalı bir koşu kazası
Ve mavi gözlerinden kulağıma fısıldadığın o acı
Fünyesini çekip bağrıma armağan ettiğin o sancı

Raflarımda sana benzeyen bir kitap yok
Ve hatta sana yazılacak birkaç anım bile yok
ve ben çaresizim
Anaforların yuttuğu bir hüzün dilbazlığı var üzerimde
susuşlarının tercümesine takati yetmeyen mütercim bir de

Sefil bir seviş fasılasında arafta üşüyen bu yalnızlığım
Ve uykularıma ön açan ve ayyuka çıkan ayaz kelimeler
Şahitsizliği ile ve mezkur mahalde ki terkedilişten bizar
Ağır ve veresiye bir özlem
Bir kemanci vokali eşliğinde
Biçare bir halde fiyakalı bir yalnızlığın esaretinde
şehrin düz ayak sokaklarında umut voltasında

Sonbahar yaprakları umarsızca düşüyor oysa dalından
Ne ağaç muzdarib ne de toprak memnun bu takastan
Ve bir midyenin tesellisinden mütevellit
Dalganın harap ettiği yosun çaresizliği var üzerimde
Segah makamında dönülmez akşamın ufku bir de

Kayıtlara geçilesi bir aşktan bahsetmiyoruz oysa
Yeni doğmuş ve anadan üryan bir çocuk sadece
Döşeğinin duvarları rutubet esaretinde
hevesleriyle sırra kadem basıyor bu hikayede

Kanıksadığım bir durum değil bu evet
Ama hayat değil mi ki kaderin dahlinden mürekkep
Biraz hazan, biraz mütevekkil ve biraz kanaatkar
Ölüyor içimde senden kalan son yeşil yapraklar
Hem aylardan da Eylül ve mevsim artık sonbahar