2
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
995
Okunma
Ben hep konuşuyordum ama sen duymuyordun
Ben hep anlatıyordum ama sen dinlemiyordun
Çocuksu düşlerimi hep anlatırdım sana
Usulca yaramaz bir çocuk gibi karşında
Hep bekliyordum gittiğin köşe başlarında
Ama sen hiç olmazdın buralarda
Ne zaman gelmiştin
Ne zaman sevmiştim
Sen/ben’li cümlelerimizi neden başlayamıyordu
Anlamadım.
İstanbul/ben!
Gözyaşım/sen!
Kanıyorum!
Hucrelerimin tek tek parçalandığını hissederek
Tıkandığımı hissediyorum, boğularak
Tenine dokunamadığım her an tekrar ölerek
Ben seni seviyorum, sen bilmiyorsun
Ben ağlıyorum ama sen görmüyorsun
İstanbul/ben!
Gözyaşım/sen