Tek bilek, tek yürektik, ne oldu bize ya Rab?
Kim kırdı bu kalpleri, taş hangi yerden çıktı?
Dağıtmak için bizi, durmaz örerler çorap…
Yekpare bir mermerdik, mozaik nerden çıktı?

Ufalamak ya gaye, benzetmezler mermere…
Mozaik paramparça, dağılır ya her yere!
Gezemez mi bu millet, göğsünü gere, gere?
Bu dağıtıcı akıl, sor hangi serden çıktı?

Başka milletler öyle, yeni dostlar ararken;
Kendi yaralarını, sarmalayıp sararken…
Parçalandı yürekler, birbirini kırarken!
Sanırsın ki bu millet, yeni seferden çıktı…

Kırdık birbirimizi, yaralandık, yatıştık…
Bölündükçe bölündük, kendimizle atıştık!
Olmadı, bir de kardeş, kavgasına tutuştuk!
Bilmem bu tip insanlık, hangi beşerden çıktı?

Ne olur biz de olsak, yekpare bir taş gibi?
Hep el ele tutuşsak, öz be öz kardaş gibi…
Neyi üleşemedik, gözler hep ataş gibi!
Amerika-Avrupa! Bunlar o şerden çıktı…

Şöyle bir titreyerek, kendimize gelelim…
Bize bizden başka dost, yok ki, iyi bilelim!
Oynanan oyunlardan, azıcık ders alalım;
Çektiğimiz çileler, hep o “Monşer” den çıktı…

Haydi, birleşsin eller! Birin biri olalım!
Verelim hep sırt sırta, biz, en iri olalım!
Sevelim, sevilelim, her dem diri olalım!
Âleme şan veren ruh, bu şaheserden çıktı...

Antalya-2009/2

Halil Şakir Taşçıoğlu