sustukça kendi içime doğru akan
kanayan bir ırmağım ben
raflarda tozlanmış kitapları kokluyorum
nefesim bir şiirin şah damarlarında geziyor
şiir sussa, ben ölecek gibi oluyorum
şiir kaybolsa, ben kendimi bir uçurumda buluyorum
yitik bir özlemin sessizliğini dinliyorum
gece karanlık
gece soğuk
gece simsiyah bir bulut gibi
gece sustukça ben kanıyorum
gece uzaklaştıkça ben kayboluyorum
sağıma bakıp sol yanımı özlüyorum
sol yanıma bakıp sağ yanımdan vuruyorlar beni

yüreğim nasır tutmuş bir karanfil gibi kanıyor
yumruğumu sıksam, sanki bedenimden kopacak
yumruğumu sıksam, sanki kalan ömrüme tokat atacak gibi
ömrüm zaten zamansız geçiyor önümden
bir susuşun içindeyim
avazım çıkana kadar korkuyorum yalnızlıktan
bazen yalnızlığa bir çare buluyorum
kendi kendimle sohbet ediyorum
kendi kendimle gülüyorum
ama kendi kendime yalnız olduğumu unutturamıyorum

ve sonra kendimden uzaklaşıyorum
kendimi kendime düşman olarak görüyorum
bazen bir selamı bile çok görüyorum
bazen hiç görmemezlikten geliyorum
çoğu zaman yabancı gibi davranıyorum
konuşacak gibi olsamda
dilime kilit vurmuş gibi susuyorum
nede olsa benim düşmanım
yada bir yabancıdan başka bir şey değilim

adımlarımı ileriye doğru attığımı sanıyordum
ama hep geriye doğru gitmişim
bazen bir okyanusun içindeyim
bazen bir çölde yapayalnızım
çoğu zaman bir sağanağın altında
ve gittikçe boğuluyorum
nefesim bile beni taşıyamaz olmuş
sanki bir kar kırılıyor üstüme
elim yüzüm buz kesiyor
bense kendime seni ne kadar özlediğimi anlatıyorum

sonra göğün mavisiyle hiç karşılaşmadım
güneşin doğduğuna hiç tanık olmadım
çiçekleri böcekleri
toprağı suyu
havayı hiç doya doya sevemedim
gözlerimi bir karanlığa diktim hep
ufacık bir ışık aradım
belki o ışık sendin
belki bendim
belki de o ışık hiç yoktu
ama ben seni hep kalbimde yaşıyorsun sanıyordum
oysa kalbim sende yaşıyormuş
sesi sonuna kadar kısılmış bir yarayım ben
kendimden göçüp, kendimi arıyorum

sustukça bir şiire sarılıp
Kalbimi o şiirin kalbinde unutuyordum

ibrahim dalkılıç

28.08.2018
01.35 izmir