ayaklarımız yürümeye adım atmışken
kalmışız çamurun içinde
gökyüzü git gide burnunu yukarı dikmiş
birileri çeker gibi yukarılardan
kuklaların iplerini

alışamayız ölümlere, bilin isterim
bir kişinin başımıza vurup
ekmeğimizi ağzımızdan almasına.
özgürlük şarkıları söylemeyi severiz
ağaçların en yüksek dalına çıkıp
kuşlara özenmeyi bir de


hani bir eşek gibi
boynumuza yular takıp
binemezsiniz üstümüze
anımsatmak isterim
bağrımız açıktır güne umuda
tekmelenmeye değil
durup ne yaptığınıza baktığımızda


tepenin doruğuna çıkıp yukarılardan
bize emirler yağdıramazsınız
eğemezsiniz çiçeklerin boynunu
tükürtemezsiniz üfürükçülere
dinletemezsiniz sarıklıların sözünü
içine işedikleri dinin
bilemezsiniz ne olduğunu
daha okumadan


çekemezsiniz
ayağımızın altındaki kilimi
o has Anadolu insanının dokuduğu
sökemezsiniz peygamber ağaçlarını
dikemezsiniz
cehennem zebanisi binaları


satamazsınız efendim
ata yadigârı fabrikalarımızı
toprağımızı!..


09. 07. 2018 / Nazik Gülünay