Pulsuz bir ülke düşünüyorum.
Kalbi olmayan bir çok insan.
Ellerini çırpan çocuklar büyüyor içimde.

Var say ki,
Yüzü asık ak çingeneleri sevdim hep
Basma elbiseli ninemin ellerini birde.
Yüzümdem geçiyor onca iz
Ve ne zamandır yağmurun ellerini tutmadım ben.
Bir iğne ucunda,
Uçuşan kelebekleri okşadığım oldu
Dokundukça uzaklaştım kendime.

Bazı şarkılar mesela,
Bazı şiirler,
Bazı aşk’lar işte..
Sonra bir an geliyor
Bir papatya yaprağından başlıyorsun saymaya ömrünü sanki.
Yalnızlık kaç avuç içi diyorsun
Canının içi ağrıyor...

Çok denedim,
Bir yara bandı bile sardım dilime.
Aksine
Susmuyorum.
İncecik kadınlara su içiriyorum.
Ve tabi büyüyorlar.
Kocaman göğüsleri oluyor çoğu zaman.
Kocaman kalçalarında bir gram gam arayanlar.
Ve geçen zaman içinde
Kaybolanlar.
Hiçliği bulmuş kör ve aptallar..

Bazen diyorum ki onlara ,
Gidin !
Bir ot bahçesinden bir tohumun rahmine girin.
Mor menekşeler yeşersin .
Sardunyalar kucak açsın yağmura..
Ama neyse..

Hayat diyor ya ;
Pulsuz bir şiiri öpüyorum
Üstünde bir mürekkep kokusunda birikmiş cümleleri takasa sayıyorum.
Hayat değil işte!
Büsbütün acı içinde acı..

Soruyorlar!
Sorguya çekiyorlar genzimi.

Sahi, adım neydi?

Adım müjgan..

Özge Özgen