satırlara serdiğim cümlelerin soluğu kesildi sanki
silinmeye yüz tutmuş harfler
simâsız geziniyor zihnimde




arpa boylu gidilmişlikler semada boy gösterirken
topuklarıma ilişen
masumiyetin boynu bükük mevsimi sadece
ve öfkemle deliren saç diplerim
avuçlarımda, öylece



gözbebeğimi çatlatan ışıkların tümüne hasret yaşıyorum
bir nefese muhtaç umut
ki akıl d’üşüyor çaresizlikten bazen
toplasam da parçalarını
buz kesiyor ellerine gri bulutlar yüklenen gölgem
âkibetine mezarlar kazılan düşünceler var bir de
eli ayağı tutmayıp
dili, damağından bağımsız büyüyen

şafaklara uyanan baharın seyrek saçları dağılıyor hep
nereye dönsem yüzümü
sözlerin bittiği yerde başlıyor elem

.....



asırlar boyu dizelenmiş
kör bir düğümün esareti gibiyim bu ara
ölmeden dualarım bulutların rahminde
yetiş ruhumun ağlaklığına









emelgüneysu/.......