Sultanım...
Dört mevsim gül
Yedi iklim baharım...
Avucundan su içtiğim pınar, siracım


Unutmadım...
Yanarak geçtiğimde aşkın içinden
Bana, ırmakların doğduğu yerden
Elleriyle dağ çiçeği getiren sevgini,
Ne de kül olup yağdığım gecelerden
Saçlarına konan gül rengi şiirleri...
Unutmadım.

Sen insan suretiydin aşkın
Kendimi gördüğüm rüyaydın...
Ben senden hiç uyanmadım.

Say ki... Zamanı avuçlarında unuttum
Say ki, düşlerinde kaybolmuş bir çocuktum.

Ve ne zaman kaybolsam, gelir...
Beni yine sen bulurdun.

Sabahları ben toplardım gözyaşlarını
Birer çiğ damlası gibi yaprakların üzerinden.
Sana onlardan cemre yapardım.
Sen ilkyaz olurdun,
Ben rayihanda yok olurdum.

Gelir...
Beni yine sen bulurdun.

Unutmadım...
Yalnızca şiirin parmak uçlarıyla
Dokunabildiğim ellerini...
Ve buluştuğumuzda birer dua gibi
Bana yediveren gül getiren o gözlerini
Hiç unutmadım..

Ama sen hep saklardın benden kalbini
Utanıp belki de sevginden,
Saklardın gözlerini
Ben gülerdim senin o haline,sen küserdin.
Usul usul vecde dalardı zaman
Ve bir eski İstanbul,
İstanbul olurdu ellerimde sevdan.

Sonra gitsen de..
Bir canın vedasıyla dokunup ruhuma,
Bir el alır, saklardı beni sokaklarında
Akşam olur... Kaybolurdum.

Say ki... Zamanı avuçlarında unuttum
Say ki, düşlerinde kaybolmuş bir çocuktum.

Ve ne zaman kaybolsam, gelir
Beni yine sen bulurdun.

Mustafa Kemal Serhatlı.