Sarayın bahçıvanı kumral saçlı Firuz’du
Bu civânın yaşı da takriben on dokuzdu

Onu yetim olarak almış yaşlı padişâh
Zaten biliniyordu olmasıyla hayırhâh
Tam yedi yaşındaydı, geldiğinde saraya
Bir cariye kol kanat gerdi baht-ı karaya
Kendi evladı gibi sevdi bizim Firuz’u
Onu annesi bildi, anasız kalmış kuzu
Sarayın mutfağında ona yardım ederdi
Bazen pazara sabah tek başına giderdi
Alıp gelirdi hemen ne lazımsa kazana
Ta varıncaya kadar dometese, sazana
Saygıda hergiz kusur etmedi Gülara’ya
Ondan önce katiyen oturmazdı sofraya
Ekmeği böler böler ellerine koyardı
Evvela anacığı sonra kendi doyardı

“Gülara’m, anam!” derdi sarılarak boynuna
Öpüp koklardı güller, konmuş gibi koynuna

Firuz’un izdivacı, derdiydi anasının
Yakıldığını görmek isterdi kınasının
Şimdiye kadar giren hiç olmadı kalbine
Güzeller gülerlerdi, Allah’ın garibine
Varmak istemezlerdi aşçının yamağına
Sürmediler sevdayı ruhunun damağına
Cariyelerin indinde Firuz garip ve saftı
Küçümseyen bakışlar, en güzel itiraftı
“Beni al beni!” deyip dururlardı mutfakta
Hemen peydâ olurdu, kırmızılık, yanakta
Asla yalamasa da medresede mürekkep
Âlimde dahi yoktu, ondaki haya, edep
Eliften dahi doğru, kâğıt gibi beyazdı
İlahî kalem ona aşk-ı Behnaz’ı yazdı

Bihaberdi, bihaber büyüdü bundan Behnaz
Almıyordu belki de sevdasız, hayattan haz

Çöller güzeldir amma gülle daha güzeldir
Aşkı yaşamamış kalb, aslında bir gazeldir
Susuz yerlerde hayat olmaz ve güller bitmez
Kurumuş bağlarda da şeydâ bülbüller ötmez
Mutfaktaki görevden, vezir aldı Firuz’u
Z i r a zaten büyüktü, saraydaki nufuzu
Gülzârın bahçıvanı diye tayin eyledi
Gülara bu durumu, padişaha söyledi
Lakin ferman kesindi, değişmedi kararı
Yalvarıp yakarsa da olmazdı ki yararı
Firuz artık bağbandı, sarayın gülzârında
Gezip dolaşmak bitti, diyarın pazarında

Güzel güllerdi gayri yegâne meşgâlesi
Kalkacaktı düşünce, sabahın ilk jâlesi

S / ÂYE 19 HAZİRAN 2018 / CABİLKA

Hergiz: asla
hayırhâh: Yardımsever.
Gülara:Güllerle bezenen.
Behnaz: çok nazlı
Firuz: saadetli, uğurlu, muzaffer
Jâle: çiğ