GÜN, ZAMAN VE İNSAN (486)

Ne çok çiçek açtı geçti gönülden.
Zaman devşirildi hiç diretmiyor.
Yaşamak elzemde ne gelir elden.
Hem gün hem de zaman geri gitmiyor.

Mevsim bile her yıl dört kez değişir.
Turunu tamamlar tekrar birleşir.
İnsan ise mevsimsizce eğleşir.
Günün geçtiğini hiç fark etmiyor.

Zamanın akışı sanki bir süzgeç.
Ömrü devam eden süzülmüyor hiç.
Bazen de der yürek dünyadan vazgeç.
Can ise bedeni tez terk etmiyor.

Bilindiği kadar ömür bir çınar.
Sevda da var ise daima yanar.
Her taraf gül olsa gülistan sanır.
Sağlık olmayınca bir erk etmiyor.

İşte dünya hali ve de ahvali.
Gündüzden geceye döner cemali.
Tanrı istemezse insanlık hali.
İstenilse bile hayat bitmiyor.

Herkes ömür boyu mutluluk bulsa.
Çocukluk ve gençlik hep elde kalsa.
Hayatın son demi başlangıç olsa.
Tecrübeyle sarih ömür yetmiyor.

İlhan ATEŞ Zayi Ozan)
Ankara,05/06/2018 Salı
Yayın /06/06/2018 Çrş.
www.edebiyatdefteri.com/siir/1168655/